🏈 Ptaki Z Czubami Na Głowie

Ptak Zimy. Mazurek – Ptak Zimy 2012. Mazurkiem nazywamy stylizowaną postać tańca znanego jako mazur, smaczne wielkanocne ciasto, ale także bliskiego kuzyna wróbla, który w tym roku został wybrany naszym Ptakiem Zimy. W czasie Zimowego Ptakoliczenia 2012 będziemy zachęcać do zwrócenia na ten gatunek szczególnej uwagi.

Kury nioski utrzymywane są w specyficznych warunkach. Klatki o dużej obsadzie, wilgotna ściółka i dostęp do niezabezpieczonych wybiegów mogą ułatwiać drogi rozprzestrzeniania się chorób o różnym podłożu. Najczęściej kury nioski mogą zapadać na choroby bakteryjne, wirusowe oraz pasożytnicze. Oto jak dostrzec objawy choroby oraz jak je leczyć oraz co ważniejsze jak im zapobiegać. Choroby bakteryjne Choroby bakteryjne są najczęstszymi, obok chorób wirusowych, przyczynami upadków drobiu. Choroby kur zaliczane do tej grupy to: tyfus kur, salmonelloza, pasteleroza, kolibakterioza, mykoplazmoza, mikotoksykozy i gruźlica. Znasz się na rolnictwie? >> Sprawdź swoją wiedzę w quizie o rolnictwie! Tyfus kur jest chorobą, która najczęściej pojawia się w pierwszych dniach nieśności stada na fermie. Do zachorowań tyfusem dochodzi poprzez kał, kurz, środki transportu, sprzęt, wodę, paszę, a także pracowników fermy, a bakterie wynikają do organizmu zwierząt bezpośrednio poprzez układ pokarmowy lub oddechowy. Między innymi dlatego, czynnikami sprzyjającymi rozwojowi choroby jest brak higieny i dezynfekcji kurnika, a także towarzyszący zwierzętom stres i utrzymywanie ich w systemie klatkowym. >>> Najlepsze pasze dla drobiu – jakie wybrać? Charakterystycznymi objawami choroby jest zmniejszenie ilości pobieranej paszy. Zwierzęta stają się osowiałe, a ich pióra nastroszone. Dzwonki i grzebień zmieniają swój kolor i stają się sine. Nieśności kur staje się mniejsza. Jajka znoszone przez chore nioski nie posiadają skorupki lub jest ona zakrawiona. W przypadku tyfusa śmiertelność w stadzie oscyluje na poziomie 10-15%. W przypadku stwierdzenia choroby, leczenie postępuje poprzez stosowanie chemioterapeutyków - wówczas liczba upadków maleje, ale terapia nie jest w pełni skuteczna. Profilaktyką w przypadku tej choroby jest stosowanie się do zasad higieny i przeprowadzanie dezynfekcji. Salmonelloza dostaje się do organizmu ptaka poprzez przewód pokarmowy - wodę, paszę lub odchody. Może znajdować się zarówno w mięsie, jak i w jajach spożywczych. Charakterystycznymi objawami tego schorzenia są ostre biegunki i mniejsza ilość zniesionych jaj. W przypadku kiedy patogeny przedostaną się z układu pokarmowego do rozrodczego, może dojść do poważnych schorzeń innych narządów - zapalenia jajnika, jajowodów oraz otrzewnej. Jeżeli biegunki nie będą leczone, mogą stać się przewlekłe, a to z kolei może powodować obniżenie pobrania paszy, odwodnienie organizmu, a nawet śmierć. Zapobieganie salmonellozie jest trudne z tego względu, że kury mogą być bezobjawowymi nosicielami. Preparatem zapobiegającym chorobie są szczepionki podawane za pośrednictwem wody, ale nie sprawdza się w stu procentach w przypadku kur nieśnych. Do grona chorób bakteryjnych zaliczana jest również wysoce zaraźliwa pastereloza, która bardzo często ma postać ostrą posocznicową, która cechuje się dużą zachorowalnością i śmiertelnością w stadzie. W przypadku pasterelozy większość objawów jest podobna jak w przypadku występowania innych chorób. Chore ptaki są osowiałe i mają nastroszone pióra. Ponadto pojawia się gorączka, charakterystyczny wypływ z nosa, sinawy kolor dzwonków, duszność i biegunka. Zdarza się jednak, że zwierzęta nie wykazują żadnych objawów choroby i padają nagle. Źródłem zakażenia są przede wszystkim chore ptaki, a konkretnie wydzielina z ich nosa i jamy ustnej oraz kał, które zawierają dużą ilość bakterii. Ptaki zarażają się zazwyczaj poprzez układ oddechowy lub uszkodzenia skórne. Rzadziej występują zakażenia przez układ pokarmowy. Zapobieganie pasterelozie podobnie jak w przypadku większości chorób bakteryjnych polega na zachowaniu zasad zoohigieny i dezynfekcji. Ważne jest, aby zabezpieczyć dostęp do zwierząt przed dzikimi ptakami, ponieważ mogą być one źródłem choroby. Szczepionki są stosowane tylko na określonych obszarach, na których wystąpiła pastereloza. Zazwyczaj podawane są chemioterapeutyki, ale często pojawiają się nawroty choroby (niewyleczeni nosiciele choroby). Kolibakterioza to kolejna choroba, która związana jest z występowaniem złych warunków środowiskowych i często towarzyszy innym chorobom takim jak zapalenie tchawicy, krtani oraz oskrzeli. W przypadku tej choroby kur, źródłem zakażenia zazwyczaj jest zawilgotniała ściółka, pasza i woda, aczkolwiek zwierzęta mogą również zarażać się między sobą drogą kropelkową. Objawy choroby sprowadzają się przede wszystkim do układu oddechowego. Pojawiają się duszności, kichanie oraz katar. U kur niosek pojawia się obrzęk około oczodołowy, zapalenie błony śluzowej nosa i spojówek. Podczas leczenia wykorzystywane są różnego rodzaju chemioterapeutyki. Jeśli jednak warunki środowiska, nie ulegną poprawie (szczególnie wentylacja i ściółka) to choroba będzie powracać. Zapobieganie kolibakteriozie polega na utrzymaniu higieny pomieszczeń fermy, klatek lub podłogi ze ściółką. Niedojady paszy powinny być codziennie usuwane, a poidła myte. Chorobą, która towarzyszy intensywnej produkcji drobiarskiej jest mykoplazmoza. Czynnikiem wywołującym infekcję są specyficzne patogeny nie posiadające ścian komórkowych, które mogą wnikać również do znoszonych jaj. Drobnoustroje powodujące chorobę przenoszone są pośrednio i bezpośrednio np. drogą oddechową - przez katar i kaszel. Niekorzystne warunki panujące na fermie - wilgoć, brak higieny i dezynfekcji pomieszczeń, sprzyjają rozwojowi choroby. Choroba pojawia się zazwyczaj, kiedy rozpoczynana jest produkcja nieśna. Patogeny atakują układ oddechowy, w wyniku czego dochodzi do zapalenia zatok oraz układu rozrodczego i zatok. Pojawia się wysięk z nosa i oczu oraz obrzęk okolicy oczodołów. U ptaków widoczna jest nerwowość i charakterystyczne potrząsanie głową. Próba leczenia zwierząt zazwyczaj nie przynosi skutecznych rezultatów. Mykoplazmoza to choroba, której łatwiej jest zapobiegać niż leczyć, dlatego stosuje się szczepionki i chemioterapeutyki. Mikotoksykozy to choroby ptaków wywołane mikotoksynami, metabolitami wtórnymi grzybów, które dostają się do organizmu ptaków poprzez spożytą, skażoną paszę. To, jaki układ zostanie zaatakowany przez chorobę, zależy od rodzaju spożytej toksyny, ilości, wieku ptaka i jego odporności. Zazwyczaj atakowany jest układ nerwowy, krążenia, pokarmowy i krwiotwórczy. Aflatoksyny i ochratoksyny są zazwyczaj czynnikami wywołującymi mikotoksykozy. Gruźlica to bardzo popularna choroba, która atakuje wszystkie gatunki ptaków. Jest to choroba, która znajduje się na liście zoonoz i podlegających obowiązkowi zgłaszania. Ma bardzo długi okres inkubacji. Bakteria dostaje się do organizmu zwierząt poprzez układ pokarmowy, a źródłem choroby są zainfekowane ptaki, które wydalają prątki gruźlicy z kałem, a te trafiają do paszy, wody oraz ściółki. Najlepszym sposobem nie dopuszczenia do rozwinięcia się choroby jest zabezpieczenie fermy przed dzikimi zwierzętami, dezynfekcja pomieszczeń oraz utrzymywanie w jednym pomieszczeniu zwierząt będących w podobnym wieku. Choroba objawia się przede wszystkim pogorszeniem kondycji zwierząt i ich aktywności. Dzwonki i grzebień stają się blade, pojawia się szarozielona biegunka i kulawizna. Gruźlica wyniszcza organizm chorego zwierzęcia, które po pojawieniu się wymienionych objawów zazwyczaj pada. Gruźlica ptaków jest chorobą, której się nie leczy, a na rynku dostępne są profilaktyczne szczepionki podawane wraz z wodą do picia. Choroby pasożytnicze Kokcydioza jest chorobą pasożytniczą, która powoduje ogromne straty ekonomiczne w chowie drobiu. Zwierzęta zarażają się nią poprzez zjedzenie oocyst, które są aktywne w odpowiedniej temperaturze i przy odpowiednim poziomie wilgotności. Choroba zazwyczaj pojawia się na fermach o słabej wentylacji i zbyt dużej obsadzie. Pierwotniaki z rodzaju Eimeria są czynnikiem wywołującym chorobę. Kokcydioza powoduje słabsze przyrosty i wykorzystanie paszy oraz niewyrównane masy ciała niosek i obniżenie wydajności nieśnej. W przypadku zachorowań można zauważyć, że kury mają nastroszone pióra i zbijają się w grupy. Dodatkowo pojawia się biegunka, która czasami może być krwawa. Po kilku dniach od zainfekowania choroba, ptak zdrowieje samodzielnie lub pada. Wiele ferm drobiu stosuje programy profilaktyczne przeciwko kokcydiozie. Młodym nioskom podaje się kokcydiostatyki, które są zadawane w formie szczepionki. Swoje zastosowanie znajdują również naturalne preparaty ziołowe. Choroby wirusowe Wirusową chorobą kur jest rzekomy pomór drobiu, który powoduje dużą zachorowalność i śmiertelność na fermach oscylującą przeważnie w okolicach 100%. Rzekomy pomór drobiu jest chorobą zwalczaną z urzędu. Do organizmu wirus przedostaje się przez układ oddechowy i pokarmowy, a źródłem zakażenia są chore i padłe ptaki. Wydzielina z nosa i jamy ustnej oraz kału posiada największe stężenie zarazków, które są dalej roznoszone przez ptaki i trafiają do wody, paszy, sprzęt oraz odzież roboczą. Choroba atakuje przede wszystkim układ nerwowy - widoczne jest porażenie nóg i skrzydeł, drżenie mięśni oraz układ pokarmowego - zielonkawa biegunka. Apatia, osłabienie, senność, zapalenie spojówek i obrzęk głowy są objawami towarzyszącymi. Bioasekuracja jest kluczem w zapobieganiu rzekomego pomoru drobiu, podobnie jak stosowane na szeroką skalę szczepionki, które podawane są razem z wodą lub poprzez zanurzenie dzioba. Zakaźne zapalenie krtani i tchawicy to choroba kur, która atakuje układ oddechowy, przebiega z dużą zachorowalnością i zmienną śmiertelnością. Źródłem zakażenia w przypadku tej choroby są zainfekowane już zwierzęta. Charakterystycznymi objawami zakaźnego zapalenia krtani i tchawicy jest spadek produkcji jaj, która może spaść nawet o 60% ,zapalenie tchawicy oraz krwotoczne zapalenie błony śluzowej krtani. Atakowany jest także układ oddechowy - pojawia się wysięk z krtani, obrzęk oczodołów, ropne zapalenie spojówek, prychanie. Nie istnieje specyficzne leczenie dla zakaźnego zapalenia krtani. Środkiem zapobiegawczym może być natomiast dezynfekcja pomieszczeń i sprzętu, obniżenie stężenia amoniaku w powietrzu oraz dobra wentylacja. W miejscach zagrożonych wystąpieniem zakaźnego zapalenia krtani i tchawicy powinno się stosować profilaktyczne szczepienia drobiu. Syndrom spadku nieśności to choroba kur powodująca olbrzymie straty ekonomiczne na fermach produkujących jaja spożywcze, a źródłem występowania choroby jest drób wodny. Jeżeli chorobą zostaną zainfekowane kury nioski, ich nieśność zaczyna spadać, a jaja są zniekształcone i mają cienką skorupę o zmienionej pigmentacji. Czasami zdarza się też, że kury znoszą jaja całkowicie bez skorup. Dotychczas nie opracowano skutecznej metody leczenie tej choroby. Profilaktyka polega na zachowaniu zasad bioasekuracji i szczepieniu, które daje zwierzętom roczną odporność przed choroba. Hodowcy muszą także pamiętać, aby wybiegi dla zwierząt były odpowiednio zabezpieczone przed dostaniem się do nich dzikich ptaków. Influenza ptaków, czyli po prostu grypa groźna choroba wirusowa, atakująca wszystkie gatunki ptaków. Jeżeli choroba ma wysoce zjadliwą postać, podlega obowiązkowi zgłaszania i zwalczania z urzędu. Wirusy wnikają do organizmu poprzez układ pokarmowy oddechowy, a źródłem zakażenia są ptaki dotknięte już choroba. W skrajnych przypadkach zdarza się, że zwierzętom nie towarzyszą żadne objawy choroby. Zazwyczaj jednak widoczne są symptomy po stronie układu nerwowego - drżenie mięśni, nerwowe ruchy szyi oraz obrzęki głowy i szyi, zapalenie spojówek. Izolacja zwierząt zdrowych od chorych i stosowanie się do podstawowych zasad bioasekuracji jest najlepszą metodą zapobiegania chorobie. (rzw) TK

192 Reviews Elwira Wilczyńska, Diabli z czubami. Niemcy oczami polskich chłopów w XIX i na początku XX wieku [Some Devils with Crests. Germans in the Eyes of Polish Peasants in the Nineteenth and Early Twentieth Centuries], Wydawnictwo Naukowe „Scholar”, Warszawa, 2019, 290 pp.

Czy wiesz, kim jest czubacz hełmiasty? Jeśli nie, to dzięki temu artykułowi dobrze go hełmiasty to bardzo dziwny ptak, którego czaszka znajduje się w kostnym hełmie na czubku głowy. Żyje w najbardziej wysuniętym na południe obszarze Ameryki Południowej w Wenezueli i hełmiasty pochodzi z gatunku grzebiących i rodziny czubaczy, a jego nazwa naukowa to Pauxi są cechy czubacza?Czubacz hełmiasty to duży ptak, który mierzy do 91 centymetrów. Na czubku głowy ma kostny hełm, który jest w kształcie figi lub hełmu i jest koloru szaro-niebieskiego. Ten hełm ma około 7,5 cm i szyja czubacza są pokryte aksamitnymi czarnymi piórami. Upierzenie grzbietowe i boczne przechodzą od koloru czarnego po bardzo błyszczącą czerń z zielonymi i niebieskimi refleksami. Brzuch jest biały, podobnie jak koniec bardziej kolorowy jest dziób, który jest ciemnoczerwony. Jego oczy są brązowe, a stopy żyje czubacz hełmiasty?W Wenezueli czubacze mieszkają w południowo-zachodniej części Santander i północnej części Boyacá, a w Sierra de Perijá występuje ich Wenezueli czubacze zamieszkują obszary od południa Sierra de Perijá po rzekę Tucuco w stanie Zulia. Żyje również na południu Táchiry w Andach w Meridzie, Larze, Yaracuy i na wschód od Falcón, Cordillera de la Costa w Aragui, Carabobo, Dystryktu Stołecznego, Vargas i hełmiasty żyje w gęstych lasach mglistych i na terenach górskich. Ponadto może przebywać na wysokości od 457 do 1829 metrów nad poziomem morza. Jednak ludzie zauważyli je częściej w lasach mglistych na wysokości od 914 do 1372 metrów nad poziomem hełmiasty: zachowanie i rozmnażaniePtaki te są aktywne w ciągu dnia i żyją w lesie. Nie latają zbyt często, ale zdecydowanie to zrobią, gdy poczują się zagrożone przez drapieżnika. Ponadto są one terytorialne i żyją w grupach rodzinnych składających się z samców, kobiet i potomstwa. Pożywiają się głównie wczesnym rankiem i późnym okresie godowym samiec wydaje z siebie charakterystyczny odgłos, który brzmi jak skrzypienie starego drzewa. Odgłos, który wydają z siebie, aby ostrzec inne ptaki przed niebezpieczeństwem jest miękki i powtarzalny (brzmi jak „tzuk”). Oprócz tych dźwięków gdacze również jak godowy czubaczy trwa od stycznia do lipca i wychowują tylko jeden lęg rocznie. Samica chowa się w obszarze gniazdowania i na ogół gniazduje na gałęziach drzew splecionych tworzone przez nich gniazda znajdują się na wysokości od 4 do 6 metrów nad ziemią. Samice potrzebują od 4 do 6 dni, aby zbudować gniazdo z gałęzi i małych, suchych samodzielnie wysiadują jaja przez okres od 34 do 36 dni. Jaja mają około 13 centymetrów długości i około 7 centymetrów szerokości i bardzo twardą skorupę. Samce nie zbliżają się do gniazda aż do wyklucia młodych. Co ciekawe, zarówno samce, jak i samice opiekują się młodymi. Ochrona czubacza hełmiastegoMasowe polowania i utrata siedlisk tego zwierzęcia stanowią główne zagrożenia. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje te ptaki za gatunek zagrożony i umieściła je w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych. Wynika to z faktu, że w bardzo bliskiej przyszłości istnieje ryzyko całkowitego ich znajduje się w załączniku III do Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem. Jednak jest tak tylko w Kolumbii. W Wenezueli i Kolumbii są wymienione wyłącznie w Czerwonej tych jest bardzo mało w ich naturalnym środowisku Kolumbii i Wenezueli. Na każde 800 metrów przypada mniej niż 5 do 10 czubaczy. W sumie na całym świecie jest mniej niż 2500 dorosłych ptaków. W związku z tym gatunek ten pilnie potrzebuje ochrony, aby uniknąć może Cię zainteresować ...

Buty ze spiczastymi czubami to jeden z nich. Przed laty nosiło się je na różne sposoby. Do dzwonów lub spodni z szerokimi nogawkami w taki sposób, żeby wystawał tylko wąski i długi czub lub do miniówki, by zaprezentować je w pełnej odsłonie. Teraz też nie musimy się ograniczać.

Żałobnica palmowa - Probosciger aterrimus Żałobnica palmowa jest gatunkiem należącym do rodziny kakadu (Cacatuidae). Jest jedynym gatunkiem w rodzaju Probosciger. Synonimami polskimi żałobnicy palmowej są: kakadu palmowa, kakadu wielka, arara. Żałobnica palmowa występuje w kilku podgatunkach. Żałobnica palmowa zamieszkuje niziny Nowej Gwinei, do wysokości 1300 m Występuje także na pobliskich wyspach. W Australii zamieszkuje tylko półwysep Jork. Papuga ta dobrze czuje się w tropikalnych lasach deszczowych i galeriowych oraz na obrzeżach lasów. W Australii można ją spotkać także w drzewostanach eukaliptusowych. Żałobnica palmowa jest dużą kakadu z potężnym, ostrym, ciemnoszarym dziobem. Dorosła kakadu palmowa jest ubarwiona jednolicie czarno z sierpowatym czubem na głowie, który często stroszy. Kolorowe plamy na ciele występują jedynie na nieopierzonych policzkach, które są pomarańczowe (w przypadku samic dziób i policzki są mniejsze). U rozzłoszczonego ptaka policzki przybierają szkarłatne zabarwienie. Ogon i skrzydła są zaokrąglone. Długość ciała wynosi 50-63 cm, a rozpiętość skrzydeł 70-100 cm. Samiec jest cięższy i waży około 545-1092 g, a samica 503-950 g. Ptaki na wolności chętnie przebywają na bezlistnych drzewach, które wystają ponad kopułę lasu deszczowego lub eukaliptusowego. Żyją w parach lub w grupach składających się z pięciu lub sześciu ptaków. Śpią osobno. Samce są terytorialne i przepędzają rywali ze swojego terytorium. Samiec, zajmując jakieś terytorium, bierze w palce kawałek gałęzi i uderza nim w suchy, pusty pień. Żałobnice palmowe wydają różne dźwięki (gwizdy, niski skrzek lub zawodzące wołanie), które niosą się daleko. Wysokość tonu tych dźwięków jest różna, czasami bardzo wysoka. W wychowaniu piskląt pomagają starsze samice z grupy. Sezon rozrodczy rozpoczyna się w sierpniu. Podczas toków samiec i samica z nastroszonymi czubami kłaniają się, tupiąc nogami. Ptaki budują gniazdo w dużych dziuplach drzew, w których tworzą platformę z gałęzi. Samica składa tam tylko jedno białe jajo, które wysiaduje sama przez 33-35 dni. W tym czasie karmi ją samiec. Pisklę po wykluciu jest nagie, pozbawione puchu. W gnieździe pozostaje około 100-110 dni, jest wtedy karmione przez obydwoje rodziców. Po opuszczeniu gniazda jest nadal dokarmiane przez około 6 tygodni. Dojrzałość płciową młode ptaki osiągają w wieku 7-8 lat. Żałobnice palmowe należą do jednych z najdroższych ptaków na rynku i trudnych w hodowli. Wielkość woliery dla pary kakadu powinna wynosić 10 m długości, 3 m wysokości i 2 m szerokości. Mniejsze woliery źle wpływają na kondycję psychofizyczną ptaków i chęć przystępowania do lęgów, a także wzmagają ich agresję. Ptaki najlepiej czują się w wolierach ogrodowych z możliwością ogrzewania przy niższych temperaturach lub długich wolierach pokojowych. Woliera musi być zbudowana bardzo solidnie, najlepiej na stalowej konstrukcji, owinięta grubą stalową siatką, zaś ściany osłaniające powinny być z grubego betonu i kamienia. Wszystkie elementy wyposażenia muszą być wykonane ze stali lub zabezpieczone. Należy zabezpieczyć również wszelkie śruby, krany czy włączniki, ponieważ żałobnice szybko zaczną je rozkręcać. Karmniki powinny być mocno przytwierdzone, najlepiej również metalowe. Wszystkie elementy drewniane oraz wykonane z miękkich materiałów np. otynkowane lub ceglane ściany będą przez papugi niszczone i rozdłubywane ze względu na potrzebę ścierania mocnego dzioba. Z tego względu nie warto również sadzić drzewek ani krzewów. W wolierze nie może jednak zabraknąć grubych konarów i lin, po których papuga będzie się mogła wspinać lub z których będzie się zwieszać. Jeśli woliery są ułożone szeregowo i mają wspólne boczne ściany, powinny być one wykonane z podwójnej siatki, tak by ptaki się widziały, ale nie mogły się nawzajem okaleczyć. Kakadu w środowisku naturalnym żywią się orzechami, nasionami, owocami i pędami roślin. W niewoli należy podawać im mieszankę ziarna dla dużych papug z dodatkiem orzechów, a także owoce, warzywa, oraz zielonkę (szczególnie lubią kiełkujące zboże). Warto również podawać im młode gałęzie nietrujących drzew owocowych lub np. wierzby czy brzozy. Przykłady głosów żałobnicy palmowej Przykład pierwszy Przykład drugi Przykład trzeci Przykład czwarty <

Długość ciała: 11-12 cmDrobny ptak, wyraźnie mniejszy i delikatniejszy od wróbla. Samiec z czarną czapeczką i plamka na gardle i szarymi policzkami. Reszta głowy, szyja i pierś żółte, brzuch biały, ciemno kreskowany. Kark i grzbiet zielonkawe, ciemno kreskowane. Na czarnym skrzydle dwa żółte paski i obrzeżenia lotek.

Drodzy zebrani, To jest temat, w którym znajdziesz odpowiedź na wskazówkę Chroniony ptak w Polsce z czubkiem na głowie dla gry Krzyżówki wyspy . Najpierw pojawił się Wyspa 9 Poziom 3 Hasło 3 i mogą być dostępne w ramach innych zagadek. Ta gra jest doskonała, jest bardzo dobrze zaprojektowana i kiedy ją sfinalizowaliśmy, dzielimy się wszystkimi odpowiedziami na temat tej gry. Więc o innych odpowiedziach z gry Krzyżówki wyspy, będą aktualne podczas gry. Odpowiedzi na wszystkie wskazówki będą dla Ciebie dostępne, a jeśli masz jakiś komentarz, chętnie go rozważę w przyszłych aktualizacjach. Odpowiedź to : DUDEK Pamiętaj, że zawsze będę wspominał główny temat gry : Krzyżówki wyspy Odpowiedzi, link do aktualnego poziomu : Wyspa 9 Poziom 3 Hasło 3 Krzyżówki wyspy i link do następnej wskazówki Krzyżówki wyspy Język Arystotelesa. oraz link do następnej wskazówki: możesz chcieć poznać treść pobliskich tematów, aby linki te poinformowały Cię o tym! Prosze podziel sie z nami swoja opinia. Zawsze są mile widziane. Czy zastanawiałeś się więc nad zostawieniem komentarza, poprawieniem błędu lub dodaniem dodatkowej wartości do tematu? Zamieniam się w słuch…. This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT

RId3. 182 441 369 9 294 170 192 499 21

ptaki z czubami na głowie